Twee zorgmedewerksters vroegen aan Stichting Corantijn of zij tijdens hun vakantie ergens voor een dag iets konden betekenen. Na contact met de directrice van Huize Albertine is er een afspraak gemaakt.
Joke en Wies vertrokken richting Huize Albertine waar ze om 08:00 uur met open armen werden ontvangen. Allereerst kregen ze een introductie waarin ook alle zorgen over Huize Albertine werden gedeeld.
De directrice was voorheen inspecteur van de gezondheidszorg en nog maar kort gepensioneerd. Het gebouw van Huize Albertine zou ze in haar werkzame leven gesloten hebben vanwege de onderhouds- en reparatieachterstand. De ouderen die hier wonen kunnen echter nergens anders terecht, dus sluiting is uitgesloten. Huize Albertine heeft haar overgehaald om het niveau van de organisatie omhoog te halen zodat er een doorstart kan worden gemaakt. Inmiddels is ze hier ongeveer twee maanden mee aan de slag en het valt niet mee om dit allemaal voor elkaar te krijgen. De huisarts van Huize Albertine spreekt haar regelmatig moed in.
Op de vraag van de vrijwilligers of Stichting Corantijn hier iets in kan betekenen geeft ze aan dat alles welkom is. Graag ook ideeën over hoe ze dit het beste aan kan pakken. Het gebouw heeft bijv. een verfbeurt nodig maar er zijn geen financiële middelen om verf te kopen en schilders te betalen. Wat voor de bewoners ook welkom is, is paracetamol omdat dit makkelijk zonder recept te geven is.
Na het gesprek werden de vrijwilligers door de directrice rondgeleid en aan alle bewoners voorgesteld. Zo doet ze dit zelf iedere morgen, even een rondje langs de bewoners om te vragen hoe het met hen gaat. Dit wordt door hen zeer gewaardeerd, je ziet ze opleven. Hierna werden Joke en Wies toevertrouwd aan de verzorgende die werkzaam is op de eerste en tweede verdieping. Ze was bezig een aantal bewoners te kleden in witte kleding voor de kerkdienst en de vrijwilligers hielpen haar hierbij. Later begeleidden ze de bewoners naar de kerk.
Een bewoner moest door zijn familie worden vervoerd naar het ziekenhuis. De rolstoel, met lege banden….., hebben Joke en Wies voor dit doel gereinigd. De man was in het weekeinde gevallen en er moest een foto worden gemaakt. In de loop van de middag werd bekend dat hij niets gebroken had en weer terug was.
Rond half twaalf konden ze even uitblazen en het meegebrachte broodje eten. Tijdens hun lunch hoorden ze een gesprek tussen een cliënt en een verzorgende. De cliënt vroeg of hij deze capsule die hij nog had kon gebruiken omdat hij vaak buikpijn kreeg na het eten. De medewerkster kon slecht zien en vroeg de vrijwilligers om advies. Die raadden het af omdat het een capsule van een kuur was en dus geen effect zou hebben.
Om 12 uur hielpen ze de warme maaltijd rondbrengen. Iedere bewoner heeft hun eigen bakje, soms met hun naam erop. De bewoners kregen 1 tot 4 stukjes wit of bruin brood met een schepje gebakken lever in een sausje en thee. Deze werd met een beker uit een grote kan in de beker van de bewoner gegoten. Eén bewoner mocht geen vlees. Deze kreeg een beetje boter en het laatste beetje jam uit een potje, nauwelijks genoeg, maar meer was er niet.
De verzorgende die hen begeleidde wilde graag naar huis omdat het onzeker was of er een bus zou rijden vanwege de stakingen van de afgelopen dagen in Suriname. Ze ging hiervoor toestemming vragen bij de directrice.
Het werd 15:00 uur, tijd voor de evaluatie van het vrijwilligerswerk door de medewerkster en de directrice. De verzorgende was vol lof en had heel graag gewild dat ze nog een paar dagen wilden komen. Ze had nog nooit meegemaakt dat ze door vreemde mensen, die hun vakantie vrijwillig opofferden, zo geholpen is.
In het verleden had ze hiermee andere, soms vervelende, ervaringen.
Joke en Wies hebben een hele bijzondere dag gehad. Een indrukwekkende ervaring die ze hun hele leven met zich meedragen.
